Als ik over vroeger schrijf is dat niet uit verborgen leed of gemiste kansen, maar uit plezier aan de herinneringen. Anders dan de zwaarmoedige titel doet vermoeden, was ik zeker niet minder blij of meer verdrietig dan andere kinderen. Dat zou ook vreemd zijn geweest. Ik was zeker niet gelukkiger of ongelukkiger dan andere kinderen. Het weer was beslist niet kouder dan normaal, het regende ook niet harder dan anders, de zon scheen niet uitbundiger en de mensen waren niet gelukkiger, maar wel meer tevreden. Maar naast de warmte en de vrolijkheid bestond er ook het bittere onrecht en de genadeloze willekeur. Toch winnen de eerste twee het bij mij van de twee laatste. En ondanks hier en daar wat stevig venijn, heb ik geen enkele reden gevonden om in wrok om te zien en hoop ik dat dit relaas een boeiende en amusante terugblik is geworden. Met soms zelfs hier en daar een lach of een traan. Want wie aan autobiografie doet, bijt onherroepelijk vroeg of laat, in eigen staart. Dat is nu eenmaal onvermijdelijk. Maar het doet mij groot genoegen dat de oude woonwijk nog altijd op de stadskaart van Heerlen te vinden is.