In de eerste plaats om mijn oude knarsende brein te trainen. Creatief bezig te zijn. Je moet om een boek te schrijven stevig fantaseren, de dingen opschrijven, een woord invoegen of juist weglaten. Opzoeken, controleren en nog duizend andere dingen meer. Je zit wel met je luie kont urenlang achter de PC, maar in je bovenkamer heerst hoogconjunctuur. En dat is verdomd goed voor een oud brein. Het is hard werken. Soms een ware kwelling. Een nieuw idee houd je vaak uit je slaap, een nieuwe inval houd je urenlang wakker. Het notitieboekje ligt naast je op het nachtkastje. Maar bij het zetten van de laatste punt voel je het genoegen van de tevredenheid. Een nieuw boek laat dan niet lang op zich wachten. 

In de tweede plaats, dat ik, als ik niet wandel, lees of wat in de tuin werk, mijn vrouw niet voor de voeten loop. Dat ik haar niet lastig val met vragen over dingen die al een kleine halve eeuw tot haar domein horen. En dat is goed voor de huisvrede.  

En in de derde plaats, omdat ik het gewoon leuk vind. Er gaat verdomd veel tijd inzitten, dat is waar. Maar die heb ik toch genoeg. Alles beter dan om twee uur al voor de televisie te zitten. Want dat is niet goed voor een mens. 

Maar je moet de boel ook niet overdrijven, het is en blijft tenslotte zinvol tijdverdrijf. Niets meer, maar ook niets minder.